“Xoruz baba” sız qalan uşaqlar...

Bakı:

16°C

82%

1m/s

Əlaqə

AZ RU EN

Ana səhifə / Mədəniyyət / “Xoruz baba” sız qalan uşaqlar...

“Xoruz baba” sız qalan uşaqlar...

29.10.2022 [12:39]

Uşaqlar üçün hazırlanan verilişlərin öncə kəmiyyəti, sonra keyfiyyəti azaldı

- Nə yaman, böyümüsən, əzizim?

- Mənə böyü dedin. Mən də böyüdüm. Ancaq nə qədər böyüdümsə, sənə çata bilmədim. (“Babamızın babasının babası” filmindən)

Hüseynağa Sadıqov nə qədər böyüsə də, uşaq saflığı onu heç zaman tərk etmədi. O, öz uşaq təbəssümü ilə daxilini zənginləşdirdi, sənətini böyütdü, uşaqların qəlbinə yol tapdı, onların sevimlisinə çevrilməyi bacardı. Həm böyüklərin, həm də azyaşlıların “Xoruz babası”, “Piri baba”sı oldu. Bu obrazlarla qastrol səfərlərinə çıxar, uşaq və gənclərin dünyasını fəth edərdi.

Xalq artisti adını almadan öncə də xalqın artisti idi

Təsadüfi deyil ki, Abdulla Şaiq obrazlarının çoxunu məhz bu aktyor üçün yazırdı. Aktyorun daxilindəki saflıq, üzündəki məsumluq əvvəlcə özünü A.Şaiqə, sonra isə Azərbaycana sevdirdi. Öz bənzərsiz səsi, təbii və səmimi oyunu ilə tamaşaçını öz ardı ilə apara bildi. Əməkdar və Xalq artisti fəxri adlarına layiq görüldü. O qədər ürəklərə yol tapmışdı ki, Xalq artisti adını almadan öncə də xalqın artisti idi.

Bu gün görkəmli aktyor Hüseynağa Sadıqovun nə doğum, nə də anım günüdür. Onu yad etmək üçün hansısa bir tarixi gün olmasına ehtiyac yoxdur. Bir vaxtlar uşaqlar sənətkarın verilişlərini həsrətlə gözləyirdilər. Əfsuslar olsun ki, indiki uşaqlar “Xoruz baba”sız böyüyürlər. Onlar ayı, tülkü, xoruz rolundan tutmuş, el qəhrəmanlarına qədər ən mürəkkəb obrazların öhdəsindən mahircəsinə gələn bu sənətkarın varlığından bixəbərdilər.

Sənəti üçün ailəsi ilə Cənubi Azərbayacana qayıtmadı

Əslən Cənubi azərbaycanlı olan Hüseynağa Ələsgər oğlu Sadıqov 21 mart 1914-cü ildə Bakıda doğulub. Hələ körpə yaşlarında o illərin dövri mətbuatında çap olunmuş şeirləri, felyetonları əzbər söyləyərdi. Orta məktəbdə oxuyarkən isə həvəskar teatr truppalarına həvəs göstərər, özünü uzaqdan-uzağa da olsa onların oyununda hiss edərdi. Aktyor kimi meydana məhz Gənc Tamaşaçılar Teatrının səhnəsindən atıldı. Ömrünün sonunadək bu səhnəyə sadiq qaldı. Ailəsi Cənubi Azərbayacana qayıtmalı oldu. Hüseynağa isə işini sevdiyi üçün Bakıda qaldı. Daim onların qayıdacağı ümidi ilə gözləri yollarda qaldı.

“Bilirəm ki, qapım döyüləndə və ya telefon zəngi çalınanda...”

H.Sadıqov “Yeddi oğul istərəm”, “Şərikli çörək”, “Ad günü”, “Alma almaya bənzər”, “Babamızın babasının babası” kimi filmlərdə ona ölməzlik qazandıran obrazlar yaradıb.

Xatirələrin birində belə deyirdi: “Mən fəxr edirəm ki, aktyoram. Axşamlar çox rahat yatıram. Bilirəm ki, qapım döyüləndə və ya telefon zəngi çalınanda məni ya televiziyaya, ya kinostudiyaya, ya da teatra çağırırlar. Həyatda nə qazanmışamsa, öz zəhmətim sayəsində olub”.

Ömrünün son günlərində qapısını döyən olmadı

Aktyorun Bakıxanov küçəsində doqquzmərtəbəli binanın 7-ci mərtəbəsindəki evinə çoxlu məktub gələrdi. Poçtalyon hər dəfə məktubları yuxarı çıxaranda yorulub əldən düşməsindən gileylənərmiş. Bu məktublar ona olan hədsiz sevginin ifadəsi idi. Sənətkar uşaqların arzu və istəkləri ilə tanış olmaq üçün həmin məktubları birər-birər oxuyardı. Çünki bu məktublar ona verilişlərində lazım olurdu.

Aktyor infarkt keçirib xəstə yatan zaman ona xəbər verirlər ki, uşaqlar gəlib “Xoruz baba”larını görmək istəyirlər. Özünü yaxşı hiss etməsə də, uşaqlarla görüşür. Ömrünün son günlərdinə diqqətsiz qaldı. Dünyasını dəyişəndə Hüseynağa Sadıqovun 69 yaşı vardı. 23 fevral 1983-cü ildə səssiz-səmirsiz bu dünyadan köç etdi. Sağ olanda tamaşaçıların və peşəkar sənət adamlarının ona göndərdikləri məktubları aktyor vəfat etdikdən sonra birdən-birə qeybə çəkildi. Daha doqquzmərtəbəli binanı çıxıb-düşən poçtalyondan da xəbər yox idi. Yaşadığı evinin önünə xatirə lövhəsi belə vurulmadı. Qızı Tamella xanım o günlərdən ürəkağrısı ilə danışırdı.

“Piri babanın nağılları” verilişini nə əvəzlədi?

Əminliklə deyə bilərik ki, bu gün teatr və kinomuzda Hüseynağa Sadıqov kimi sənətkarların yeri görünür. Onun yoxluğunu isə ən çox azyaşlılar hiss edirlər. Bir neçə nəsil uşaqlar onun danışdığı nağıllar, oynadığı tamaşalarla böyüdü. Daha “Piri babanın nağılları” kimi verilişlər yoxdur. Savalan baba, Ələkbər əmi, Ofeliya Sənanidən sonra mavi ekran boz rəngə büründü. Uşaqlar üçün hazırlanan verilişlərin öncə kəmiyyəti, sonra keyfiyyəti azaldı.

Unutmayaq ki, gələcəyimiz olan uşaqların yaşını, maraq dairələrini nəzərə alaraq, onların psixologiyasına, dünyagörüşünə uyğun baxımlı verilişlər hazırlamaq mənəvi borcumuzdur.

MÜŞFİQƏ

Paylaş:

Baxılıb: 1588 dəfə